Jednym z częstszych problemów zdrowotnych w populacji jest nietrzymanie moczu. Szacuje się, że dotyczyć on może nawet 13% osób powyżej 40 roku życia – ze szczególnym uwzględnieniem kobiet. Jakie są najczęstsze przyczyny nietrzymania i czy można realnie leczyć ten problem?
Przyczyny nietrzymania moczu
Co do samej etiologii problemów z trzymaniem moczu, to można długo byłoby wskazywać na szereg czynników, które odpowiadać mogą za rozwój takiego stanu rzeczy. Szczególną uwagę trzeba na pewno zwrócić na populację kobiet, która to szczególnie dotknięta jest tym problemem z wielu względów. Różnice fizjologiczne pomiędzy mężczyznami, a kobietami nie są tak znaczące, jednakowoż u mężczyzn z reguły przepona moczowo-płciowa, czyli główna lokalizacja zwieracza zewnętrznego cewki jest o wiele lepiej rozwinięta. Problem z inkontynencją dodatkowo ogranicza u mężczyzn łagodny rozrost prostaty.
Przyczyny nietrzymania moczu związane mogą być ze:
• wzmożonym napięciem pęcherza,
• asynergią skurczów poszczególnych części pęcherza,
• nieprawidłowościami anatomicznymi,
• uszkodzeniem zwieracza zewnętrznego cewki moczowej,
• powikłaniami po zabiegach operacyjnych lub radioterapii okolic miednicy,
• wielomoczem – w cukrzyczy, moczówce prostej, przy stosowaniu leków,
• zmianami emocjonalnymi – szczególnie kojarzone z moczeniem nocnym lub psychogennym.
Jednoznaczne określenie etiologii nietrzymania moczu nie jest więc proste i wymaga wykonania wielu badań dodatkowych. Specjalistą, który diagnozuje i leczy nietrzymanie moczu jest urolog. Wykonuje on szereg badań, takich jak uroflowmetria, urografia, USG pęcherza. Sama choroba może jednak często wymagać interwencji innych lekarzy, jak neurolog, psychiatra, lekarz rehabilitacji albo ginekolog.
Jak leczyć nietrzymanie moczu?
Pierwotnym zaleceniem jest kontrola spożywania płynów i niedopuszczanie do sytuacji, gdy osiągnie się poziom wypełnienia, przy których dojdzie do powstania parć naglących. Nadreaktywność pęcherza ograniczana może być farmakologicznie z wykorzystaniem niektórych leków – szczególnie o działaniu cholinolitycznym lub sympatykomimetycznym.
W niektórych sytuacjach rozważane są zabiegi rekonstrukcyjne – szczególnie u kobiet. Polegają one na zastosowaniu iniekcji z biologicznego materiału podpierającego tył cewki moczowej lub zabiegi repozycji cewki moczowej. Skuteczne jest również ćwiczenie mięśni przepony moczowo-płciowej, czyli tzw. mięśni Kegla. Połączenie metod czynnościowych, farmakoterapii i behawioralnych powinno przynieść dobry skutek.
