Osoby o mniejszym lub większym stopniu niepełnosprawności wymagają dodatkowych, dostosowanych do ich potrzeb rozwiązań w zakresie transportu publicznego. Bariery architektoniczne, brak podjazdów czy wysokie podłogi autobusów i tramwajów skutecznie utrudniają im swobodne przemieszczanie się w obrębie miasta, do czego mają pełne prawo. Ta grupa ludzi często podlega wykluczeniu społecznemu właśnie ze względu na brak odpowiedniej infrastruktury w transporcie publicznym.
W jakim stopniu transport publiczny jest dostosowany do osób niepełnosprawnych?
Każdy powinien mieć swobodny dostęp do transportu publicznego, bez względu na to, jaki poziom sprawności ruchowej czy intelektualnej reprezentuje. Osoby niepełnosprawne to liczna grupa, która wyjątkowo mocno potrzebuje usprawnień w komunikacji miejskiej czy podmiejskiej. Wszelkiego rodzaju bariery architektoniczne przyczyniają się bowiem do ich trwałego wykluczenia z życia społecznego. Tramwaje czy autobusy niskopodłogowe, łagodne podjazdy, uchwyty dla niepełnosprawnych czy szerokie miejsca parkingowe to absolutne minimum. Dzięki temu ludzie z różnego rodzaju dysfunkcjami i schorzeniami mogą dużo łatwiej dostać się do placówek medycznych, miejsc kultury i nauki czy nawet pracy. Zwłaszcza osoby, które przykute są do wózka inwalidzkiego, napotykają wiele trudności w korzystaniu z dworców, peronów, przystanków, a nawet zwykłych chodników i schodów. Przestrzeń publiczna powinna być wyposażona w system informacji dźwiękowej, tablice w języku Braille’a, oznaczone kolorami krawężniki i stopnie, a także specjalne podjazdy w tramwajach i autobusach.
W jaki sposób usprawnić infrastrukturę transportu publicznego?
Gminy powinny starać się o powiększenie taboru pojazdów niskopodłogowych, posiadających specjalne wysuwane podjazdy dla osób, znajdujących się na wózkach inwalidzkich. Należy także wprowadzić wiele usprawnień na peronach, przystankach, dworcach i pociągach. Szczególnie punkty sprzedaży biletów czy biletomaty muszą zostać przebudowane, tak, aby niepełnosprawni mogli swobodnie z nich skorzystać. Wśród ludzi o niskiej sprawności ruchowej znajdują się również osoby w podeszłym wieku, niedowidzący oraz niedosłyszący. Dlatego tak ważne są oznaczenia kolorami, informacje dźwiękowe, uchwyty dla niepełnosprawnych czy tablice informacyjne w języku Braille’a. Tramwaje, pociągi czy autobusy należy wyposażyć w nowoczesne rampy wjazdowe, windy, podjazdy oraz właściwie zmodernizowane toalety. Kierowcy powinni mieć bezwzględny obowiązek udzielenia pomocy osobom niepełnosprawnych, chcącym skorzystać z komunikacji publicznej. Ważne jest również zamieszczenie sprawnie działającego i zintegrowanego systemu informacji pasażerskiej oraz planera podróży, który udziela wskazówek dotyczących najbardziej dogodnej drogi do danego miejsca docelowego. To niezwykle istotne dla tych niepełnosprawnych, którzy poruszając się na wózku inwalidzkim, wymagają niskopodłogowych tramwajów i autobusów.
Uchwyty dla niepełnosprawnych – niezbędny element każdego publicznego środka transportu
Organizacja transportu publicznego powinna uwzględniać potrzeby licznej grupy osób niepełnosprawnych i usuwać z ich drogi najwięcej barier architektonicznych jak to tylko możliwe. Ich bezpieczne i swobodne przemieszczanie pomoże im w codziennych czynnościach, takich jak dojazd do szpitala, placówki rehabilitacyjnej, ośrodków kultury i nauki czy do miejsca pracy. Podstawowym wyposażeniem tramwaju, autobusu czy metra są uchwyty dla niepełnosprawnych, podjazdy czy specjalne rampy wjazdowe. Podłogi powinny być antypoślizgowe, pozwalające na bezpieczne wprowadzenie wózka do określonego środka transportu. Nieustannie należy prowadzić prace, mające na celu zmodernizowanie całej infrastruktury transportu publicznego, aby dostosować ją do potrzeb osób o różnych stopniach niepełnosprawności oraz ludzi w podeszłym wieku i kobiet w ciąży.
